Mezelf aanpassen aan de anderhalvemetermaatschappij, met daarin weinig tot geen lichamelijk contact: het is een flinke opgave en ik blijf het stug proberen. Zelfs na een jaar is het mij nog niet gelukt om hieraan te wennen. Dat is wellicht ook een goed teken, want het impliceert dat ik nog steeds mijn menselijke behoeftes heb en op zoek ben naar de interactie in mijn sociale en fysieke omgeving.
Als student fysiotherapie loop ik momenteel stage en voel ik me bevoorrecht om juist wel dicht bij mensen te mogen komen. De hygiënevoorschriften in acht nemend, mag ik zelfs nog steeds mensen aanraken. Persoonlijk leidt dit echter tot het gevoel dat ik langzaam maar zeker in een machine verander. Ik ben fysiek in de buurt om met mijn handen te werken, ik heb lichaamsdelen om een patiënt veilig te kunnen ondersteunen en de focus ligt op processen van een ander.
Dat ik überhaupt als fysiotherapeut aan het werk kan, is tijdens deze pandemie een welkome afleiding en houdt mij zowel geestelijk als lichamelijk actief. Elke dag zoek ik samen met de patiënt naar de kleine dingen in het complexe geheel, die de hulpvraag persoonlijk maken. Tijdens de stage stort ik mij op mijn professionele ontwikkeling en daarbij is ook het volgende essentieel: mijn persoonlijke ontwikkeling, inclusief mijn mentale gezondheid.
Samantha Meijer
MSc Sports Science, Physiotherapy Student
Samantha is a sports scientist and upcoming physiotherapist from the Delta stream at the HAN University of Applied Sciences (Netherlands). She enjoys being and interacting with nature and loves to try out many different kinds of sports activities.
In mijn zoektocht naar passies en leuke dingen naast fysiotherapie en sportwetenschappen, kwam ik letterlijk in de natuur terecht. Ondanks de belemmering om dichtbij iemand te staan, een knuffel te krijgen of simpelweg over de schouder van een collega mee te kijken, zijn er altijd nog momenten waarop ik mij meer dan ooit verbonden voel met mijn omgeving. Die connectie heb ik ontdekt in het maken van lange boswandelingen, trage tochten over smalle paadjes en het struinen langs rivieroevers. Elk weekend geniet ik van de wind door mijn haren en de zon in mijn gezicht. De voortdurende weersveranderingen zorgen ervoor dat een wandeling nooit hetzelfde is. Elke keer dat ik uitkijk naar het volgende pad, me verbaas over de onverwachte vergezichten en geniet van het opdoemende landschap, voel ik mijn energie toenemen. De natuurlijke elementen en avonturen in de buitenlucht vormen samen een kleine vervanging van de behoefte aan menselijk contact. Soms voelt het zelfs alsof de natuur me de knuffel geeft die ik nodig heb.
(An English version of this blogpost can be downloaded here)
Hi Samantha!
I feel really touched by your words! Being a human in the midst of the pandemic is essential to reflect on. When turning to nature I noticed myself, I feel like a human being again. Connecting with the natural environment gives me a feeling of freedom that I am vainly searching for in other aspects of life.
I find it exciting how you stated that being in nature can partly replace the need for human contact. When I go into nature, I noticed that I really like to go alone, but when I look back I often don’t truly feel being alone while interacting with the forest or the beach.
In my bachelor thesis, I have developed a nature-based homework program (NBHP) for physiotherapy practice, which reminds me of the health effects of the natural elements that have also given you the feeling of being alive. One patient with chronic problems executed the NBHP during the rehabilitation process and she mentioned that it felt relieving for her to touch a tree in emotionally challenging situations (EPA Blogpost). She even started to guide kids in nature to give back to the forest, what the forest has given to her, she said.
Most important I hear you encouraging us that it all starts by taking care of ourselves. I am grateful for you reminding me that nature will embrace me anytime I allow it to happen.
Thank you for sharing your inspiring blog, even in english!
Hope to see you soon,
Thies
PS: I am still swelling in memories of physiocouch with all of you. #physiocouchhug
Dat is een herkenbaar gevoel. Mooi omschreven hoe de natuur ons een knuffel kan geven.
Congratulations Samantha on your thoughtful reflection of how embracing nature with all your senses enabled you to feel the benefit of being embraced by nature in return. Your beautiful photographs help bring your experience to life.
You might enjoy paediatrician, Dr Nooshin Razani’s story about the way embracing nature together helped her and her children transform their lives. She took this message to her colleagues and they developed a collaboration between the San Francisco Parks and the UCSF Benioff Children’s Hospital Oakland. Together they take the children they work with (and family members and other families) into the woods “for a big dose of AWE”. Their research has shown that “The feeling of awe evoked by trees, fresh air, and freedom can ease loneliness, stress, and other conditions linked to poor health”.
In this way innovative “nature prescriptions” which make restoration of nature connectedness in community with others possible have been incorporated into the treatment of childhood conditions that disproportionately affect low-income families (including type 2 diabetes, depression and anxiety)
https://campaign.ucsf.edu/stories/prescribing-nature-better-kids-health